(γραμμένο κάπου στο 2001)
Αυτός ο τόπος μυρίζει στάχτη, σκορπισμένη διάχυτη αγάπη
Εδώ κοντά γεννήθηκε το δάκρυ, που στολίζει της καρδιάς μου
το πηγάδι
Ένα βράδυ που τα αστέρια θα χαϊδεύουν τα μαλλιά της
Ένα βράδυ που το φεγγάρι θα ζητάει την ματιά της
Εγώ θα πάω στον φάρο, και θα αδειάσω το κεφάλι μου στα
βράχια
Θα ουρλιάξω στον ουρανό και στον γαμημένο αυτό απέραντο
αέρα
Θα ουρλιάξω μόνο για σένα...
Γιατί με πέταξες, όταν έσβησε η μέρα
Γιατί ξεχάστηκες και υιοθέτησες φοβέρα...
και τώρα μόνη σε ένα δρόμο που αφρίζει από χρώματα...
δίνεις πνοή σε άψυχα σώματα, πάνω σε λερωμένα στρώματα...
με πόνο … και εμένα με αφήνεις μόνο … στον φάρο!
